EEN ANDER GELUID

Merkwaardig dat men, in Joodsche en zelfs zionistische kringen, keihard kan schreeuwen dat men anders moet denken, ja zelfs actief vrede moet stichten met de andere zijde, maar dat men dat nauwelijks durft in Arabische kringen.

Aan Joodsche zijde luistert men naar andere opinies, men durft te discussieren en disputeren (en dat is zelfs traditie - 'twee Joden, drie meningen').


Waarom is er, bijvoorbeeld, geen Arabische Ha'aretz?


Waar blijft 'een ander Arabisch geluid'?


Ik ken, overigens, veel meer Arabieren dan Joden, en ik ken die Arabieren ook veel langer dan de Joden die ik ken.

Met Joden kan ik discussieren over Arabieren, zelfs positieve dingen zeggen over Arabieren.

Positief over Joden spreken waag ik allang niet meer met Arabieren - daar ben ik te laf, en lang niet geschift genoeg voor, om dat nog te doen.

[Ook met menig Europeaan, Pakistani, of Berkeleyite is dat nutteloos, en zal men worden uitgescholden (of erger) zo men dat doet.]


Da's ongeveer het zelfde als anders denken of anders zijn in Nederland - men realizeert zich dat het geen nut heeft aan ieder te laten blijken dat men een ketter is, en dat men echt niet dagelijks hoeft te horen dat men naar de hel zal gaan.


Mischien is het onderhand ook tijd voor 'Een Ander Nederlands Geluid'.




PS: Het is aan Nederlanders te wyten dat ik een levenslange hekel aan kristenen heb - van 1965 tot de dag dat ik opdonderde hoorde ik dat ik als niet-hervormd of niet-katoliek naar de hel zou gaan. Instede daarvan ging ik terug naar Amerika - en sindsdien heb ik van mijn linkse "vrienden" in Nederland ook niets meer gehoord.


Mischien zou "Een Ander Nederlands geluid" toch nog te veel geluid uit de Nederlanden zijn.