Thursday, February 23, 2012

MINOR AMOUNT OF NAUSEA

So I return home, and I find a note in the hallway, being presented by a large fuzzy froggy person ("The Froad") and the small oddly coloured sock-sheep (the "Head Sheep").

This what it says:

"Dear 'Atboth',

"Wheelie Boy"
(not his real name, it's what I call him) is in pain and I'm going to see him. Please don't worry. Staying overnight with him. I've packed for work tomorrow".

Darn. If I had known his pain would do this, I wouldn't have wished it on him.

Yes, I know I should be sympathetic and understanding of a dude in a wheelchair.

But seeing as after you dropped me you took up with him, I can't make myself. Actually, I'm kinda hoping your precious boyfriend rolls into the bay and sinks out of sight. Splash, blub blub blub, aaaack.


I still remember what you said when you told me it was over. Withouth even intending to, you left me mentally bleeding and damaged.

Then, by my standards far too soon, you found him.


I was there for over twenty years. I supported you, comforted you, praised you, and reassured you that you were a valid and precious person all that time. I appreciated you far more than your family.
I didn't act Cantonese.

During those twenty plus years, I remained the repulsive secret that you never told your relatives about.
You never introduced me, you never mentioned me, they never met me.
I did not exist.

And I understood why. Nice Cantonese American girls do not have affairs with white men. It just isn't done. Good people don't carry on with kwailos. Period.
You met my relatives and old-family friends.
Heck, you met most of my people.
But they're rather white.
So I understand.


I still remember what you said when you told me you wanted to break up.
You weren't angry at me. You hadn't stopped liking me.
It just wasn't working for you any more.

Apparently, I no longer excited you.


Wheelie Boy excites you. And you've introduced the bastard to your relatives.
You notice his pain. It's something he communicates well.
The past two years have been hell for me.
More or less.
I guess I'm just too good at hiding such stuff.
But he's a very sensitive man, and doesn't hide a darn thing.

Forgive me, sweetie, I cannot be moved by his pain. It's probably just acid reflux. The poor dumb son-of-a-bitch likely ate something.
You know how it is with those sensitive types.
Might have been too much garlic.
Or something.

Maybe it's constipation. He should eat more vegetables.
Too much meat makes him feverish.
But yeah, go comfort him.

The other day you told me: "Toad, I could smell that pipe all the way in the bathroom, can you PLEASE do that outside".
I went into the kitchen, like I've done for two decades, to keep my pipe from bothering you.
Our kitchen. The only place in the apartment I can smoke.

I've should have told you that The Toad died back in the summer of 2010, when you dumped me.
There is no toad. He doesn't exist any longer. He's quite utterly dead.
Don't know what I am now, I'm still trying to discover that.
But I haven't been The Toad in over a year and half.
The Toad is part of the destroyed past.

Shan't mention 'Mr. Badger', a persona that has cropped up on this blog.
You will never call me that. You cannot call me that. Ever.
That is not something you have the right to do.
It's reserved for someone else.


Still love you. As a friend. But crap I feel burned.


You've often said you worry about me staying out late.
I haven't had company, companionship, love, or a physical relationship in nearly two years. At least I get the first one of those when I stay out late.
It ain't much. But it's better than nothing.
And at present it's all there is.


I ate the entire pack of Pepperidge Farm Geneva Cookies, by the way.
All of it. Every single one of them. Because I felt like it.
It was the best darn dinner I've had in two years.
Probably going to regret it tomorrow.
But I won't say anything.


==========================================================================
NOTE: Readers may contact me directly:
LETTER BOX.
All correspondence will be kept in confidence.
==========================================================================

6 comments:

Arno said...

Hartverscheurende post.. En een voor mij herkenbaar verhaal. Gelukkig leventje, relatie gaat uit, je houdt nog van haar, ze krijgt (te snel) een ander, grrrrom, je kan haar niet uit je gedachten of leven bannen, kan zodoende niet verder met je leven en je wordt ongelukkig.

Wat u volgens mij nodig heeft is verandering. En ik weet het, voor iemand met Asperger is dat best moeilijk. Ik heb het zelf lichtjes. Nu wordt u elke dag geconfronteerd met haar. Elke dag wordt u met de neus op de feiten gedrukt omdat ze nog woont bij u. U martelt uzelf in zekere zin. Omdat u nog van haar houdt en haar niet kan/wil loslaten.

Ik heb mezelf ooit 2 jaar gepijnigd met regelmatig contact met mijn ex. Ik kon haar ook niet loslaten. Hoorde ik dat ze weer een nieuw vriendje had, dat ze dit en dat weer had gedaan.. Gekmakend. Nieuwe relaties kon ik niet aangaan omdat zij nog zo in mijn gedachten zat enz. enz. Maar uiteindelijk heb ik toch de keuze gemaakt om alle contact met haar stop te zetten. Het beste wat ik ooit heb gedaan. ERG pijnlijk maar beter even erge pijn als jaaaarenlang zeurende pijn.

Mag ik u daarom adviseren om te stoppen met samenwonen met haar. Zoek een leuke andere woning voor haar of laat haar dat zelf doen met haar nieuwe vriend. U zult merken dat als ze eenmaal echt weg is u ervan opknapt, dat u weer door kan met uw leven. Zij heeft er voor gekozen een nieuwe weg in te gaan, u zou dat nu eigenlijk ook moeten doen hoe moeilijk ook.

Veel sterkte!

Met vriendelijke groet,
Arno

The back of the hill said...

Beste Arno,

Zeer goed advies. Edoch, voor persoonlijke redenen moeilijk uit te voeren.
Het word langzamerhand wel beter – de depressieve momenten komen minder vaak voor, zijn minder zwaar te verduren.
Ik denk trouwens dat ik mijn humeur aan het terug krijgen ben.

Het “goede” van haar relatie met die man is dat ik hem nooit hoef te zien. Ons apartement gebouw is op een helling, wij wonen op de tweede verdieping......

Overigens, een flatgenoot die men vertrouwen kan, en waarmede men toch wel redelijk kan opschieten, is niet zo makkelijk gevonden. Het blijft, denk ik, een kwestie van niet te vaak thuis zijn.

Veel bedankt voor de sterkte wens.

Met vriendleijke groeten,


---ATBOTH

Arno said...

Goededag atboth,

moeilijk uit voeren ja, maar niet onmogelijk. Ik begrijp dat een band met iemand na 20 jaar enorm stevig is maar zoals ik al eerder zei, loslaten is toch misschien de beste optie.
Het is een cliché maar tijd heelt alles. Uiteindelijk...

Is een flatgenoot trouwens perse noodzakelijk? Financiële redenen? Ikzelf vond het eerst moeilijk maar daarna heerlijk om weer alleen thuis te zijn. Rust.. U zou nog steeds vrienden kunnen blijven met haar, haar af en toe zien maar als ze weg zou zijn zou thuis voor u weer een "veilige" haven kunnen zijn.

Wat betreft andere vrouwen, ik heb een jaar of 2 op datingsites rondgehangen, in Nederland zijn verrassend veel vrouwen van uw leeftijd die een man zoeken. Ik weet niet hoe dit zit in Amerika en waarschijnlijk is deze manier van vrouwen benaderen niet uw ding maar misschien zou u het eens kunnen proberen.

Vanavond ga ik een Balkan Sobranie (dat is de reden dat ik uw blog ken) roken op u dat alles maar vlug goed mag komen.

Met vriendelijke groet,
Arno

The back of the hill said...

Hallo Arno,

Ja, een flatgenoot in San Francisco is zeker noodzakelijk – vanwege huurverhogingen door de jaren heen. Indien wij deze apartment nu zouden willen huren zouden wij waarschijnlijk meer dan twee keer zoveel moeten betalen. Maar omdat we hier al negentien jaar zitten is de huur nog erg redelijk. Huur voor bewoonde flats kan legaal niet boven ’n bepaald percentage verhoogd worden.
En tsja, dit is niet het economisch klimaat om een nieuw onderkomen te zoeken.

Ik waardeer haar gezelschap overigens nog steeds, zeker meer dan ik van ’n nieuwe flatgenoot zou kunnen.

Wat dating betreft, OF het gebeurt, OF het gebeurt niet. Ik zelf zie het niet zo zitten, daar ik weinig vrouwen ontmoet die enerzijds aardig genoeg zijn om te willen leren kennen, die anderzijds niet al getrouwd of in verkering verkeren.
Tis me een beetje een raadsel hoe andere mannen dat doen. Wel weet ik dat van mijn gescheiden vrienden het merendeel nog jaren daarna alleen zijn, of zijn geweest.
Hun voormalige echtgenotes, daarentegen, hebben andere ervaringen.

Oude Balkan Sobranie van Gallaher of zelfs Sobranie Ltd? Of de nieuwe Balkan Sobranie, vervaardigd door JF Germain?
En welke andere tabak merken rookt u?
Toen ik Nederland woonde was het soms moeilijk om redelijke Latakia mixtures to bemachtigen.......
Die viellen toen niet zo in de smaak van de meeste pijprokers, denk ik.

Met vriendelijke groeten,


---ATBOTH

Arno said...

Hallo Atboth,

ah kijk dat dacht ik al. Alles wordt duurder helaas.. Wees blij dat u al zolang in uw appartement woont dan. Hier in Nederland wordt ook alles flink duurder. Bezuinigingen, torenhoge benzineprijs (€1.80 voor 1 liter!) etc. Verder loopt de werkeloosheid op en de regering speelt op dit alles niet adequaat genoeg in naar mijn idee.. Maar goed.

Tsja, er zal als ik het zo lees toch niets anders opzitten dan het nog even met haar uit te houden en hopen dat u een nieuwe vriendin vind die wat later bereid is om te gaan samen wonen. Het fijne is wel van als je iets ouder bent (nou ja, ouder, ik ben 34..) is dat je sneller weet of een vrouw geschikt voor je is.

Oh, vrouwen zijn zo goed in het krijgen van nieuwe relaties na een break-up.. Mijn ex had na een maand al een nieuwe vriend.. Auww.. Wij mannen daarentegen hebben het inderdaad iets moeilijker. Maar toch, ik heb 2 jaar lang op datingsites gezeten en heb er talloze dates aan over gehouden. Op ieder potje past toch blijkbaar een dekseltje. Het fijne is van datingsites dat u zich al een beetje een beeld kan vormen van iemand in grote lijnen. Komen de grote lijnen overeen met uw grote lijnen dan zou u eens de desbetreffende dame kunnen uitnodigen voor een etentje. Er gaat namelijk toch niets boven ontmoetingen in real-life. Internet is mooi maar tot op maar zekere hoogte..
Het nadeel van dating sites is wel een beetje het "etalage" idee waarop u uw "waren" uit spreidt. Kijk zie mij, ik ben knap EN slim EN verdien veel geld! Kies voor mij! Stuur me een berichtje! *zucht*

Ik rook (bijna) alle versies van Balkan Sobranie. Ik heb 2 1 oz. blikjes uit de jaren '70, 1 2 oz. blik uit begin jaren '80 (Gallaher dus), een pouch van halverwege jaren '90 en de laatste versie van Germain. De jaren '70 versie vind erg lekker, de Gallaher versie vind ik mwah, de pouch versie ok en de de Germain versie best yummie! Vooral de verse latakia doet wonderen hierbij heb ik het idee.
Ik rook nog maar 1,5 jaar pijp maar heb in die tijd een voorliefde voor latakia houdende tabakken ontwikkeld. En dat komt NIET door wat er hier verkrijgbaar is in Nederland want dat is echt schandalig tegenwoordig. Als ik het assortiment bekijk bij de tabakszaak in Uden waar ik wel eens kom zijn het bijna allemaal (zwaar) aromatische tabakken (oa. WO Larsen). En qua aromatische tabakken deel ik de mening van uw vader.. Nou ja, Neptune gaat soms nog wel.
Qua latakia houdende tabakken heb je hier eigenlijk nog alleen maar Old Dublin van Peterson en wat van Rattray's. Samuel Gawith wordt hier niet meer verkocht en Dunhill ook niet meer. Nederland is dus inderdaad nog steeds "sweet-minded".
Dus zelf rook ik voornamelijk tabakken uit de VS (of die daar alleen maar verkrijgbaar zijn). Hoewel HU Tobacco in Duitsland (http://www.hu-tobacco.de/) ook een paar uitstekende tabakken heeft: Balkan Passion en Olaf 's Favourite English.
Wat latakia favorieten zijn: GL Pease Abingdon, GL Pease Lagonda, GL Pease Westminster, GL Pease Ashbury en Esoterica Penzance. Qua pure virginia's hou ik van Capstan (hier nog gelukkig wel verkrijgbaar), Blackwoods flake van McClelland en Opening Night van Cornell & Diehl (dankzij een tip uit uw blog). Verdere favorieten zijn Ashton Old London Pebblecut, Esoterica Stonehaven en nog een hoop meer..
Verder ben ik ook veel bezig met het maken van eigen mixtures waarbij ik veel kennis op doe uit uw blogs.

Met vriendelijke groet,
Arno

Peter said...

Daar zit dus een komplekse geschiedenis achter. enerzijds voortdurende vriendschap, anderzijds 'n pijnlijkheid.

Ik leef met u mee.

Search This Blog

CULTURALLY INCLUSIVE, BROADLY APPEALING

In hindsight, the insufficient amount of sleep I got due to my legs, plus lots of caffeine, sugar, plenty of briar pipes, buffing wheel, rea...